درباره ی کفش کار ایمن

همان مقدار که یک لباس کار مناسب برای یک محیط کاری مهم و لازم است، کفش کار نیز به همان اندازه شاید هم بیشتر اهمیت دارد. کفش کار به چند دسته کفش کار، کفش اداری،چکمه و... تقسیم می شوند که هر کدام کاربرد خاص خود را داراست.

کفش ایمنی با زیره RUBBER (لاستیک)

مقاوم ترین نوع زیره کفش ایمنی محسوب می گردد که برای محیط های کاملا اسیدی مثل اسید سولفوریک ۹۸ درصد و همچنین برای حرارت های بسیار بالا مثل کنار کوره های ذوب مناسب می باشد. وزن کفش با زیره Rubber معمولا سنگین تر از انواع دیگر کفش بوده و نقطه ذوب این نوع از کفش ایمنی ۲۷۰ درجه درجه سانتی گراد می باشد.

همانند لباس کار، کفش کار نیز باید استانداردهایی داشته باشد تا قابل استفاده در محیط کار باشد که به شرح زیر است:

● کفش های ایمنی و کار، باید به نوعی تولید شود که هیچ جسم نوک تیزی نتواند به داخل و کف آن نفوذ کند.

● یک کفش کار ایمنی باید ضد الکتریسیته ساکن باشد و در هنگامی که محیط مرطوب یا خشک باشد، مقاومت الکتریکی آن باید مناسب آن محیط باشد.

● یک  کفش استاندارد باید در کم ترین حالت، ضربه هایی در حد 20 ژول را بتواند دفع کند و هر چه قدر این عدد بالاتر باشد، بهتر است.

● معیار بعدی، مقاومت کفش در برابر آب است که در کم ترین حالت ممکن نباید قبل از 15 دقیقه، آب درون کفش نفوذ کند.

● جنس کفش کار، باید از جنس یک ماده انعطاف پذیر مانند پلی اورتان باشد و هم چنین پنجه کفش نیز  متناسب با محل فعالیت، می تواند از جنس چرم یا PVC باشد.

کفش کار با سرپنجه فولادی با زیره تی پی یو- پی یو ( pu-tpu )

بعد از پی یو مواد دیگری نیز وارد عرصه تولید کفش شده است که مقاومت بیشتری نسبت به مواد پی یو در مقابل خوردگی، ساییدگی و حرارت دارند که معمولا بصورت ترکیبی دو لایه با مواد پی یو تولید می شود و مناسب محیط هایی با غلظت اسید بالاتر حرارت نسبتا بالا و محیط ها ماشینکاری مخصوص آغشته به آب صابون می باشد. معمولا وزن کفش ایمنی با زیره تی پی یو سنگین تر از کفش های ایمنی با زیره پی یو بوده و درجه ذوب مواد تی پی یو ۱۷۰درجه سانتی گراد می باشد.

منابع:

http://rajanews.com/node/339982

https://hubpages.com/@hgdfchgnb